Müge İplikçi
İlk karşılaştığımızda da öyleydi. Ne zamandı? Pek hatırlamıyorum.
Ama oydu: Gözleri parlayan kadın.
Sonrasında ne zaman karşıma çıksa, gözleri parlardı.
Hep yapılacak işler ve projeler vardı; bir o kadar zorluklar, kat kat engeller.
Kahveler içtiğimizde, lafladığımızda, kucaklaştığımızda, birbirimize kızdığımız zamanlarda da öyle; gözleri ışıl ışıldı hep , imkânsız fenerlerdi karanlığın orta yerinde. Pınar için söyleyecek sözüm budur. Güçlü, yılmayan o sesi aşan ışık.