30 Haziran 2022

ESMERAY

Orada öğrendiklerimizle hayata tutunmaya çalışıyoruz. Atölye her yerde efendiler!

Anam Bacım, 90’lı yılların başları, Demet Demir ile bir sohbet esnasında bana bizim bir atölyemiz var demişti. Oraya bir kız geliyor, adı Pınar, çok seversin dedi. Gittik atölyeye, girişte ağır tiner ve boya kokuları hissettim. İçeri girdik, aman tanrım, sokak çocukları dolu, tinerciler hepsi oradalar. Ay Demet hadi gidelim, dedim, bura ne ayol?
 
Bir kız girdi içeri, ay ela gözlü, kısa az kıvırcık saçları ve olay bir güzellik! Ben Pınar dedi, tanıştık o gün, fazla sohbet edemedik, ertesi günler hep gittim. Bir gün baktım tinerci bir çocuk, sana anne diyebilir miyim dedi bana. Aynı masadayız ve birlikte sokaktan toplanan çöplerden bir şey yapıyoruz. Çatışma çok çabuk kaynaşmaya dönüşmüştü bile. Sonra bir gün Pınar ile bir yere gittik, ben içki sevmem ama senin için bira içerim dedim. Çok güzel ya, benim ilk sorum, sevgilin var mı? olmuştu, yok dedi, ben de yeni ayrıldım dedim.
 
Sonra atölyeyi neden var ettiklerini anlattı. Sosyoloji okuduğunu ve bölgemizde yıllardır bitmeyen savaş hakkında araştırma yaptığını ve ileride barış ile ilgili kitap yazacağını anlattı. Atölyedeki amaç sokaktaki insanların sokak çöplerinden dönüşüm sağlayıp tekrar sokaklara geri götürmek olduğunu anlattı. Tabii detaylarıyla anlattı.  Amacımız çocukları sokaktan kurtarmak değil, o çocuklar bir şeyler üretince hem mutlu oluyor hem de tineri çok az içiyorlar, dedi.
 
Anam günler geçti çoğaldık herkes geldi, cinsiyet farkı, ırk din millet farkı yoktu, çünkü hepimiz oradaydık. İlk zamanlar şöyle bir çatışkı oldu kendim ve atölyeye ayak uyduramama konusunda, Pınar ya da diğer arkadaşlarla. Biz seks işçiliği yapıyorduk, gece sabah erkenden kalkıp gelmek yoruyordu bizi, bunu anlatmaya ve anlamaya çalıştık hep berber. Ay resim kursu başladı, ben hemen katıldım. Sonra tiyatro başladı, e durur muyum hiç, tabii ki tiyatro ilgimi çok çekti.
 
Bugün sahneye çıkmamın temeli, bizim atölyede atıldı, sonrasında kursa gittim lakin ilk okulum bizim ora oldu. İki oyun çıkardık. Sokak sanatçıları yaşam tiyatrosu kurduk. Kitap okumaya da bizim orada adapte oldum. Bizim atölye, bir sokak akademisine dönüşmüştü resmen. Yeni şeyler keşfediyorduk her gün, bir şeyler üretiyorduk bizim orada! Dün Pınar’ı gözaltına aldılar dediler, çok korkmadık, bir şey olmaz yarın bırakırlar dedik.
 
Sabah erken kalkıp atölyeye gittim, aa kapı açık kendi kendime çocukların işi bu dedim. İçer girdim, aman Allah her yer darmadağın... bu işte bir iş var! Karşı komşu terziye gittim, içeride tuhaf herifler var. Polis dedim bunlar evet polisler, beni görünce laf değişti, sohbet başka yere gitti. Normalde böyle durumlarda mekana karakol kurulur, gelen herkes alınır. Almadılar beni, aslında o gün belli olmuştu sadece Pınar ile uğraşacakları.
 
Birkaç gün sonra duyduk ki Pınar cezaevinde. Neymiş, atölyede suç aletleri varmış. Te Allah’ım ayol biz Trans kadınlar dünyanın kıçına parmak atmışız ters düz etmişiz, en önce biz görmez miydik? Hele ki sokak çocukları... En mükemmel zulayı yapar, sizin aklınızın eremeyeceği zulayı da patlatırlardı. Öyle suç aletleri olsa size bırakmazlardı be Adem oğulları. Biz çocuklar ile buluştuk, abla biz niye görmedik atölyede kriminal aletleri diyor hepsi, asla inanmıyorlar. Pınar Ablamız suçsuz dediler. Çünkü en iyi biz Pınarı tanıyorduk, yediğimiz içtiğimiz birdi.
 
Sonraki zamanlarda cezaevi ziyaretlerine hep beraber gittik. Avukatlardan tanıklık talebinde bulunduk. Mahkeme kabul etti bizim tanıklığımızı. Duruşma günü gittik, çocuklar ve biz trans kadınlar. Sıra bana geldi, mahkeme başkanı burada Mehmet yazıyor, karşımda bir hanım var, nasıl hitap edeyim dedi, ayol koca hakimsin sen bilmiyorsan ben nereden bileyim dedim. Ben sorulara cevap vermeye başladım tanıklık ile alakalı, savcı hakime şöyle bir şey dedi: Bunların mekanı yok, tanıklıkları kabul olmaz! Ayol evim var dedim.
 
Balık baştan kokar ya, her seferinde bir gariplik Pınar davasında. İşin hukuki boyutuna fazla girmeyeceğim, lakin şöyle de bir şey vardı. Mısır Çarşısı olayı sonradan çıktı ve alakasız bir sürü dava birbirine bağlandı. Patlama ile ilgili Pınar Selek ve Abdülmecit Öztürk. Lakin Pınar’ın öyle bir şeyden haberi yok. Abdülmecit Öztürk de mahkemede işkence altında öyle bir ifade verdim dedi, ne benim ne de Pınar’ın bu dava ile hiçbir alakası yoktur.
 
Sonra Pınar ile ikisi berat etti. Savcı Abdülmecit’i temyiz etmedi, Pınar’a temyiz istedi. O gündür bugündür Pınar yargılanıyor. Benim bildiğim, aynı suçtan iki kere beraat kararı veriliyor ise üçüncüde  suçludur kararı verilmez. Anam bacım, Pınar 4 kez beraat etti, halen yargılanıyor!
 
Bomba olmadığına dair bilirkişi raporuna rağmen Pınar halen yargılanıyor.

Atölye döneminde  bana anne diyen çocuk evlendi, torunlarım büyüdü, Pınar halen yargılanıyor.

Kaç bahar kaç yaz kış geçti, Pınar halen yargılanıyor.

Ben cinsiyet uyum ameliyatı geçirdim, sonra ağır bir açık kalp ameliyatı, Pınar halen yargılanıyor.
 
Beceremedikleri tek şey, bizim dostluğumuz oldu. Her İstanbul’a gidişimde çocukların çoğunu görüyorum, çoğu evli barklı iş güç sahibi olmuş, en son oğlumu gördüm, anne ben yaşlandım sen halen şarap gibisin demişti. Ameliyat olduğumda Pınar aradı beni ameliyat öncesi. Verdiği destek ve söylediği şeyleri uyguladım. Bizim Pınar ile konuştuğumuz tanrıçalar var, onlarla konuştum ve yaşamayı yeniden kazandım.
 
Pınar’ı belki ülkeye yabancılaştırdınız, lakin dostluğumuz ebedi oldu efendiler. Şu an bir resim ve çizim sergisi açma projem var. İşte bu projeler de bizim oradan çıkma efendiler. Orası bizim atölye!
 
Orada öğrendiklerimizle hayata tutunmaya çalışıyoruz. Atölye her yerde efendiler!
 
Bu arada bu sene yeni bir oyun çalışmamız olacak, işte bu yeni oyun da bizim oranın projesi. Çünkü temel orada atıldı, her şeye.
 
Elbet Pınar’ın bir gün beraat kararı kesinleşecek ve tarihe not düşecek!
Siz de kötü insanlar olarak kalacaksınız.

http://platform24.org/p24blog/yazi/5469/orasi-bizim-atolye