Pınar’la ilk karşılaşmamızı hatırlıyorum: Amargi’de yaptıklarını anlatmıştı bana gözleri ışıldayarak. Öyle bir anlatmıştı ki, ben de orada olmak istemiştim- sanki anlattığı yerde bir boşluk vardı ve işte orası benim yerimdi… Öyle doğallıkla, öyle kendiliğinden.

Pınar öyledir, onunla karşılaştığınızda, bir daha eskisi gibi olmazsınız. Hayal ettiklerinizi gerçekleştirebileceğinize inandırır sizi. Bu kadar çok ve birbirinden bu kadar farklı insanın onu böyle sevmesinin nedeni budur sanırım: Gerçektir, güçlüdür, cesurdur ve bütün bunları sizinle paylaşmaya çok istekli… Bu memleketin en çok ihtiyacı olan şeyler bunlarken Pınar’a böylesine hoyrat, böylesine adaletsizce davranılmasına isyan etmemek mümkün mü?