İki insanın yolları, ancak bu kadar güzel kesişebilirdi zaten... Amargi'nin kapısından ilk girdiğim anda, 'O'nunla tanışma heyecanına, karşılaştığımız o andaki heyecan da katılınca bir süre rüyada sanmıştım kendimi. Karşımda kocaman, ışıl ışıl gülüşlü bir kadın duruyordu. Bir sandalyenin ucuna, gerçekten de tam ucuna tüneyip oturmuşken ben, burada bir şeylerin 'farklı' gelişeceğini anlamaya başlamam çok vaktimi almamıştı. Elimde, ne yapacağımı bilmeden öylece tutuğum özgeçmiş kağıdıma, "Nedir o?" diye sorduğunda da, "Özgeçmişim" demiş, hemen arkasından da "Hani adettendir ya" diye eklemiştim. Sonra sonra çokça alışacağım, ama her defasında içimi dolduran gülüşüyle cevaplamıştı beni.

Amargi'deydim ve karşımda Pınar Selek vardı. Uzaklardan bildiğim, ama hiç tanımadığım bu kadınla her konuşmamız, her paylaşımımız benim için 'bir adım daha' demekti artık.  Onun deyimiyle, hiçbir şeye geç kalmamıştım.

Herkese, her şeye yetebilen bir kadın. Büyük ihtimal, ömrümde bir daha hiç kimsede göremeyeceğim bir çalışkanlık, bir azim, hiç bitmeyen bir enerji... Bütün bu her şeyin içinde bana ayırdığı zamanlar... Birlikte yapmaya çalıştığımız okumalar... Her defasında beni şaşırtan, bilinen soğuk akademik dilden uzak, sokaktaki insanla birebir çalışıp, uzun zamanlar geçirdiğinin kanıtı, insanı saran, gerçekten 'anlamamı' sağlayan sözleri...

Pınar'ın, değdiği tüm hayatlar çok şanslı. Ben de o şanslı insanlardan biri olduğum için çok mutluyum.

Semra Aslan