1996 yazıydı. O zamanlar çöplerden kâğıt, plastik, metal ve benzeri şeyleri toplayarak geçimimi sağlıyordum. Çocuk yaşta başlamıştım sokaklarda çalışmaya. Galatasaray'da, şimdi Ara Kafe'nin bulunduğu sokağa, eskiden etraftaki mağazaların ve yerleşimlerin çöpü dökülürdü. Akşamları bu sokakta tinercilerle vakit geçirirdim. Bir yandan da sokaktaki çöplükten katı atıkları toplardım. Pınar Selek ile ilk bu sokakta karşılaştım.

Pınar'ı ilk gördüğümde tinerci çocuklardan biriyle el ele tutuşmuş, bulunduğumuz sokağa gelmişti. Çocuklarla çok samimiydi. Pınar'ın bu samimi ve rahat halinden etkilenmiştim. Sonraki günlerde sık sık karşılaştım Pınar'la. Tarlabaşı'nda sokak çocuklarıyla beraber bir atölye açtıklarını öğrendiğimde çok heyecanlanmıştım. Sonraları bu atölyeye düzenli uğramaya başladım. Pınar'ı da bu atölye ortamında daha iyi tanımaya başladım. Çocuklarla olan bağı çok etkileyiciydi. Sokaktaki çocukların saygısını, sevgisini kazanmak gerçekten çok zor bir şeydir. Sokaktaki çocuklar Pınar'a gerçekten çok fazla saygı duyuyorlardı. Kimisi abla, kimisi kardeş gibi seviyordu Pınar'ı.

Aslında Pınar hakkında yazılacak, söylenecek o kadar çok şey var ki... Ama ben, vefasız dost, Pınar'ı yazılarımla anlatacak kadar becerikli değilim. Hayatım boyunca üç beş defa almışımdır kalemi elime. Benim eski dostum güzel kadın Pınar için şunları söyleyebilirim son olarak; benim tanıdığım Pınar hayatı boyunca kendi doğrularının, inançlarının peşinden giden, insanlarla elindekileri, bildiklerini, dertlerini paylaşan, sözünü esirgemeyen, toplumun her kesimiyle iletişim kurmaya çalışan bir insan olmuştur.

Allah yardımcın olsun Pınar. Her zaman yolun açık olsun...

Oktay Çetinkaya